De Wilde Natuur is voor mij een onuitputtelijke bron van inspiratie voor het schilderen van surrealistische landschappen. Gefascineerd word ik door het continue aanpassen van plant en dier aan de leefomgeving en aan elkaar, om zo een kortstondige harmonie te bereiken. Deze (r)evolutie is de krachtmeting die plaatsvindt om de toe-eigening van licht, water en voedingsstoffen. Ze varieert van harmonische samenwerking, vernuftig gebruik (of misbruik) tot strijd en nietsontziende genocide. Dood en leven gaan in elkaar over, vertering en wedergeboorte zorgen voor ongekende dynamiek. Evolutie heeft haar grillen, met bizarre uitwassen, vreemde vormveranderingen en doodlopende sporen. Een bijzondere schoonheid is er in het slijk der aarde. Ook padden, torren, moerassen, schimmels en andere rottende slijmerigheid maken deel uit van het gebalanceerde ecosysteem.

Angst voor wilde beesten, ziektes en uitgeputte bodems heeft de mens gedistantieerd van het natuurlijke evenwicht. De menselijke eigenschap van het bezweren van de natuur – het bedwingen, onderwerpen en ordenen –  heeft de balans verstoord. Waar eerst nog een twijfelachtige eerbied bestond, nam de vrees voor de vrije natuur geleidelijk af. Ze werd getemd en het cultuurlandschap werd gevormd. Veredeling, kunstmest, mechanisatie en bestrijdingsmiddelen schiepen een landschap ten dienste van de mens. Het onnatuurlijke landschap waaraan ze haar identiteit koppelt. Het landschap is een weerspiegeling geworden van de ideeënwereld van de mens.